نگاهی به فیلم اجاره (The Rental)

در حالی که تریلر پارانوئید گونه دیو فرانکو، یعنی "اجاره"، ممکن است به نظر کاری را که روانی آلفرد هیچکاک از منظر موقعیت مکانی با مسافرخانه های کنار جاده ای انجام داد را با ایربی‌ان‌بی یا خانه های اجاره ای انجام دهد، اما نه دیو فرانکو حتی به گرد جوراب نشسته هیچکاک می رسد و نه اجاره  - سودای شباهت با روانی را دارد. اما این فیلم به خاطر آوردن چهار شخصیت طبیعی به دلِ یک ماجرای وحشتناک، قابل بررسی و دیدنی است. دیو فرانکو اولین کارگردانی خودش را بر مبنای فیلمنامه از خودش و جو سوانبرگ بنا کرده، که ریشه های آن به آثار ترسناک قدیمی و کم بودجه می رسد. اجاره چیزی شبیه به دیگر آثار سوانبرگ است که بازیگران نه چندان مشهور اما با استعداد در آن جمع شده اند. در واقع اجاره در فضای یکی دیگر از درام های کم حرف و پرتحرک سوانبرگ جریان دارد، یعنی چیزی شبیه به هم پیاله ها که در سال ۲۰۱۳ منتشر شده بود. اما با نگاهی کلی فیلم فرانکو در بستر ژانر وحشت و در کنار آثاری چون هالووین قرار می گیرد.